Over mij

 

Graag deel ik hier een groot deel van mijn levensverhaal met je, omdat dat is wie ik ben en mijn zoektocht naar mezelf uitlegt.

 

 

 

Het kind

Ik heb als kind veel meegemaakt. Ik heb me van kleins af aan anders gevoeld.

Als kind van een kunstzinnige vader en creatieve moeder woonden wij in een ander huis met andere inrichting dan de kinderen op de basisschool.

Als heel gevoelig meisje voelde ik de spanningen tussen mijn ouders en de enorme onrust van mijn moeder.

Ik voelde ook nooit echt ruimte voor mij in huis, terwijl het huis en de tuin groot genoeg waren.

Ik wilde liever altijd bij andere kinderen spelen. Ik wilde net als hen "normaal" zijn.

Ik verlangde ook altijd naar leuke dingen en feestjes met andere mensen, iets wat bij ons thuis niet zo gebruikelijk was.

Toen ik 8 was, gingen mijn ouders uit elkaar. Maar wel op een hele speciale manier. Mijn moeder ging namelijk eerst alleen op vakantie naar Frankrijk, om tot zichzelf te komen en na te denken of ze wel echt wilde scheiden.

In Frankrijk is ze een andere man tegengekomen waar ze uiteindelijk mee trouwde.

Ze is 4 jaar weg geweest en ik voelde me in de steek gelaten.

Ik woonde bij mijn vader en mijn 10 jaar oudere broer. Mijn 9 jaar oudere zus woonde intussen op kamers.

Wat ik toen niet wist was dat de reden voor de scheiding was dat mijn vader verliefd was geworden op een man.

Dat is me ook nooit uitgelegd.

Intussen liep het bij ons thuis niet op rolletjes. Mijn vader kwam alleen voor het huishouden en kinderen en werk te staan en mijn broer kreeg op het moment van scheiden een psychose. Hij is later opgenomen geweest in psychiatrische instellingen.

Ik heb nooit ruimte of behoefte gevoeld op dat moment om mijn gevoelens te uiten.

Ik ben toen eigenlijk begonnen met alleen

naar anderen kijken, die helpen en vooral doorgaan en overleven. Ik ben ook heel hard gaan werken om gezien te worden en liefde te krijgen.

 

Op mijn tiende kreeg mijn vader een vriend, waar hij later mee is getrouwd.

Ik durfde geen kinderen meer mee naar huis te nemen, vond onze situatie raar en vreemd en schaamde me daarvoor.

Ik heb me in die tijd erg eenzaam gevoeld.

Ik durfde met niemand over mezelf te praten en probeerde "zo normaal mogelijk"

te zijn. Ik deed erg mijn best op school, dat was mijn houvast.

Ik had niet echt veel of goede contacten met leeftijdsgenoten.

 

Op mijn 12e is mijn moeder met haar Franse man naar Nederland terug verhuisd.

Het duurde een hele tijd voor ze een geschikte woonruimte kon vinden.

Toen ze die gevonden had, was ik intussen 15 en besloten we dat ik bij haar en haar man ging wonen.

Ik moest daarvoor van middelbare school wisselen, maar dat had ik er voor over.

Vol goede moed verhuisde ik en begon met een positief gevoel in 3 VWO.

Dat ging allemaal goed, maar thuis liep het een stuk minder.

Ik kon niet omgaan met mijn "nieuwe moeder" die door de jaren heen behoorlijk veranderd was. Ook liep het contact met haar man heel moeizaam.

Ik was een puber, maar daar was geen ruimte voor.

Daarom heeft mijn moeder me na een half jaar uit huis gezet. Letterlijk met mijn spullen op straat.

Mijn vader en zijn vriend waren toen in de buurt en die hebben mij na een paar dagen afgezet bij de Kinderbescherming. Op zoek naar een pleeggezin.

Gek genoeg was dat best snel gevonden in mijn woonplaats en de volgende dag zat ik weer netjes in de schoolbanken, alsof er nooit iets was gebeurd. Best bizar. En nu ik dit zo aan het typen ben, merk ik dat ik het best spannend vind dit zo allemaal te delen...

Ik had op de nieuwe school een aantal leuke vriendinnen. Maar met hen heb ik nooit iets gedeeld over mijn thuissituatie.

Ik hing gewoon de gezellige puber uit. En dat ging me best goed af... Ik droeg dus weer een masker...

Na een half jaar in het pleeggezin kwam ik mijn huidige man tegen. Ook heel bijzonder en fijn dat wij elkaar al zo lang kennen.

Hij was de eerste die via via te weten kwam dat ik in een pleeggezin woonde.

Ik was bang dat hij me daardoor zou afwijzen, maar dat is gelukkig niet gebeurd.

Omdat het eerste pleeggezin tijdelijk was, verhuisde ik na een jaar na een definitiever gezin in een andere plaats.

Ik heb 9 maanden geen contact met mijn moeder gehad, maar na lang aandringen van haar kant de draad met haar toch weer opgepakt.

We hebben er toen over gepraat en ik heb mijn boosheid geuit en toen zijn we verder gegaan met de relatie. Toen kon ik nog niet goed bij al mijn gevoelens, laat staan ze uiten....

Mijn man kreeg ook contact met mijn moeder en samen hebben we ons best gedaan een zo'n goed mogelijke relatie op te bouwen.

Intussen probeerde ik mijn leven met school, werken en een vriendje zo "normaal" mogelijk te houden.

Thuis was het echter niet zo fijn. Ik vond geen aansluiting met het gezin.

Op een gegeven moment besloot de moeder des huizes dat het beter zou zijn dat ik naar een andere plek ging verhuizen.

Ik was bang naar "een kindertehuis" te moeten, maar gelukkig kon ik via de Kinderbescherming naar een plek op kamers met begeleiding.

Ik woonde zodoende al op mijn 17e op kamers en dat was best gek.

Ik moest dus al boodschappen doen, koken en wassen naast huiswerk maken, leren en werken.

Ik ben dus al heel jong zelfstandig moeten worden. De plek waar ik woonde voelde niet zo fijn. Ik vond geen aansluiting met de andere jongeren en voelde me er niet veilig. Zat daarom vaak met de deur op slot te leren op mijn kamer...

Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn man en diens familie, waar ik bijna elk weekend was.

 

 

 

Volwassen worden

Op mijn 18e had ik mijn VWO-diploma op zak en toen dacht ik: nu ben ik volwassen en zal ik de wereld eens laten zien wie ik ben! Ik bleef dus mijn strategie om heel hard te werken gebruiken om te overleven...

Ik werd aangenomen op de NHTV in Breda (HBO met als richting communicatie en toerisme) en kreeg daar een leuke en mooie kamer.

Ik woonde samen met een hele lieve dame die psychologie studeerde en ook het nodige had meegemaakt met haar aan alcohol verslaafde moeder.

Met haar kon ik veel delen over mezelf.

Ik voelde me voor het eerst vrij van schaamte omdat ik een "normale leefsituatie" had.

We hadden goed contact met de overburen waar we regelmatig mee kookten.

 

Op de NHTV was ik een hele serieuze student. Ik haalde hoge cijfers en was vooral bezig met mijn studie, mijn vriendje en met een bijbaantje.

Vanaf het 2e jaar NHTV kreeg ik echt leuke vriendinnen en vrienden en toen ben ik ook overgestapt naar een andere richting binnen de studie.

Ik heb de opleiding met goed resultaat afgerond en ben erna 3 maanden naar Amerika geweest

om 2 maanden in een zomerkamp te werken en te reizen.

Dat was een hele mooie, maar ook spannende ervaring. Ik kreeg niet goed aansluiting met de andere buitenlandse jongeren

die ook op het kamp werkten.

Het reizen viel me om die reden ook erg tegen en dus kwam ik wat eerder dan gepland naar huis.

 

Intussen had mijn vriend (nu dus man) een flat gekocht met de bedoeling daar met mij te gaan wonen.

Hij werkte namelijk al, toen ik nog studeerde.

Ik vond het idee van het settelen heel eng en het benauwde me.

Toch heb ik, nadat ik na een half jaar een baan vond in de uitzendbranche, de stap genomen en het voelde boven verwachting heel fijn en vertrouwd.

Na wat wisselingen van plek binnen dezelfde werkgever en onrust in mijn lijf,

kwam ik op een gegeven moment te werken als communicatietrainer bij hetzelfde bedrijf.

Dat voelde heel erg goed, Ik had eindelijk een baan die me geestelijk paste.

Maar, het was fysiek zwaar: ik maakte lange dagen doordat ik ver en veel moest reizen

en het geven van trainingen was door het veel delen van kennis intensief.

Op een gegeven moment werden de opleidingsvestigingen opgeheven en werd ik op het hoofdkantoor te werk gesteld.

Ik besloot toen 4 dagen te gaan werken, waarvan 1 dag op een kantoor dicht bij huis.

Ook besloot ik de opleiding schoonheidsspecialiste te gaan doen op mijn vrije dag.

Iets wat ik eigenlijk al wilde sinds mijn kindertijd, maar nooit gedaan had omdat ik zo goed kon leren.

 

Na bijna een jaar zo te hebben gefunctioneerd, werd ons bedrijf gereorganiseerd. Ook ik verloor mijn baan.

Dat kwam als een enorme klap en ik voelde me enorm in de steek gelaten.

Zo erg dat ik in een burn-out en depressie terecht kwam. 

Ik kon eigenlijk alleen nog maar huilen.

Ik voelde dat ik hulp nodig had en greep alles aan om die te vinden.

Mijn missie was namelijk zo snel mogelijk weer "normaal" te functioneren.

Ik deed echt veel aan therapiesessies en leerde allerlei technieken uit het alternatieve circuit:

van haptonomie, tot regressie therapie, tot bach bloesem remedies, kleuren- en aromatherapie tot bioresonantie, tot NLP en hypnose.

Uiteindelijk kwam ik via een docent op de opleiding schoonheidsspecialiste bij een spirituele opleiding terecht.

Die duurde 4 jaar en daar kwam ik voor het eerst "thuis".

Voordien had ik altijd het gevoel dat alles me veel energie kostte, maar daar kreeg ik voor het eerst energie. Ik begon toen ook aan een opleiding Natuurgeneeskunde, omdat ik meer wilde weten over het alternatieve circuit.

 

De moeder

Intussen waren mijn man (we zijn in 2002 getrouwd) en ik verhuisd naar ons eerste echte huis van ons samen. Dat voelde heel goed.

Ook wilden we samen kinderen. Maar dat lukte niet spontaan.

Gaandeweg kwam ik erachter dat mijn man liever kinderen wilde dan ik.

Er zat bij mij een enorme angst om in dezelfde "fouten" van mijn opvoeding te vervallen.

Maar we hebben uiteindelijk na 5 jaar 3 prachtige kinderen gekregen!

Ik zeg het zo in 1 zin, omdat ze met 2 jaar ertussen vloeiend en op de natuurlijke weg zijn geboren.

Dat is gelukt via acupunctuur, veel inzichten uit mijn spirituele opleiding en niet te vergeten door de zorg voor onze 2 labradors.

Zij lieten me voelen dat ik van nature heel zorgzaam ben en gaven me vertrouwen de moederrol te durven pakken.

Ik vond het zeker niet makkelijk om moeder te zijn. Alle angsten uit mijn kindertijd die ik toen niet kon voelen, kwamen naar boven bij de eerste.

Bij het tweede kind kwam veel boosheid en jaloezie naar boven.

Bij het derde kind vooral veel liefde maar ook het machteloos voelen van mezelf als vrouw. En de ongelijkheid die ik voelde in mijn relatie met mijn man.

Kortom een hele intense tijd...

 

Ik werkte in die tijd nauwelijks. Probeerde wel af en toe wat gezichtsbehandelingen of massages te doen en heb ook nog heel even les gegeven. 

Eigenlijk had ik er de energie niet voor.

Ook niet omdat mijn man intussen een eigen zaak was begonnen en enorm veel werkte.

De opvoeding kwam dus voor mijn rekening. Dat voelde helemaal niet gelijkwaardig. Ik wilde het graag anders.

Ik merkte dat ik dezelfde strategie als in mijn jeugd gebruikte voor mijn eigen gezin:

Die van heel hard werken en zorgen;

om gezien te worden en liefde te krijgen.

 

 

De ziekte

Op een gegeven moment wilden we graag verhuizen naar een huis met meer ruimte.

Ik had ook letterlijk meer ruimte voor mezelf nodig in mijn leven, maar realiseerde me dat toen nog niet.

Het duurde een aantal jaren voordat we een geschikt huis hadden gevonden.

Toen dat er eenmaal was, kwam er een enorme rust over me heen.

Maar er gebeurde ook iets anders: mijn lichaam voelde niet goed en er werd bij mij reuma geconstateerd.

Dat veroorzaakte een enorme weerstand, boosheid en vooral veel verdriet in mij.

Ik heb heel veel jaren besteed aan het verwerken hiervan en realiseer me nu pas dat dit onverwerkt verdriet is geweest uit mijn leven.

Intussen had mijn man zijn zaak verkocht omdat hij het te zwaar vond en ik ook. 

Ik vond het letterlijk niet meer leuk zo'n leven van alleen maar heel hard werken.

Ik wilde heel graag mijn praktijk nieuw leven inblazen, maar dan op een andere manier.

Ik durfde er niet voor uit te komen dat ik hooggevoelig ben en ook lichtwerker.

Dat wist ik een aantal jaren geleden nog niet, Ik heb het ontdekt door met verschillende coaches te werken.

Ik schaamde me in het begin weer, maar nu voor wie ik zelf was...

Toch voelde het alsof ik geen andere keus had dan "spiritueel uit de kast komen".

Ik heb er ook nooit spijt van gehad, alleen was het toen heel eng.

Vooral omdat in vorige levens er zoveel lelijks is gebeurd met wijze vrouwen, denk aan de heksenvervolging. Omdat ik zo gevoelig ben, heb ik daar lang last van gehad.

Het proces van het hebben van reuma heeft me geleerd dat ik niet alles zelf op kan lossen en op tijd hulp in mag schakelen.

Ook dat ik liefde verdien als ik niet zo hard werk.

En dat ik veel meer mag luisteren naar mijn lichaam en alleen hoef te doen wat goed voelt in plaats van tegen mezelf vechten en over mijn grenzen gaan.

 

 

De familie

Intussen gebeurde er verder een hoop:

Mijn vader, met wie ik heel slecht contact had, was uit Frankrijk terug naar Nederland verhuisd maar was door zijn ouderdom hulpbehoevend. Hij was niet meer samen met zijn man.

Hij was niet gewend om voor zichzelf te staan of te zorgen, dus als je dat dan wel moet op je 84e is dat heel pittig.

Ondanks ons moeilijke verleden samen, heb ik toen toch besloten om voor hem mantelzorger te worden.

Mijn man begreep de beslissing niet na alles wat er tussen ons gebeurd is.

Dat komt neer op niet mogen komen, er niet voor me zijn, geen interesse in onze kinderen etc.

Toch bleef ik op een heel diep niveau liefde voor mijn vader voelen en heb ik hem tot aan zijn dood in coronatijd gesteund.

Ik heb daar ook geen spijt van.

Hetzelfde geldt ook voor mijn moeder: ik voel veel liefde voor haar en heb haar mijn verleden vergeven, maar onlangs bleek ik er nog wel veel last van te hebben. 

Begin vorig jaar ging het heel slecht met mijn moeder, die vaak last heeft van stemmingswisselingen. Ze wilde uit het leven stappen.  Ik heb haar veel steun gegeven, maar voelde dat het te zwaar voor me werd.

Ze was na haar 3 maanden ziekbed in 2019 erg achteruit gegaan in haar fysieke zijn en kon moeilijk dealen met het inleveren van haar zelfstandigheid.

 

Gelukkig werd haar gemoedstoestand weer lichter en besloot ze met Pasen zelfs op vakantie naar Spanje te gaan met haar vriend.

De vakantie werd haar echter bijna fataal, want ze kreeg een hartstilstand in het zwembad en was bijna verdronken.

Ze heeft uiteindelijk 4 weken in het ziekenhuis in Spanje gelegen.

Voor mij heeft dit een enorm inzicht gegeven in waar ik stond met mijn eigen ontwikkeling.

Ik had namelijk niet alleen veel verdriet en zorgen om mijn moeder, maar voelde ook een diepere laag van boosheid.

Ik voelde dat ik al die tijd voor haar had gezorgd in plaats van zij voor mij en dat ik dat niet meer wilde. Ik stond niet op mijn plek.

"Toevallig" kwam er toen een boek over familieopstellingen op mijn pad. Ik heb het in 1 ruk uitgelezen en besloten dat het tijd was om hulp in te schakelen voor mijn traumatische verleden.

Ik kwam bij een hele lieve coach terecht....

Na een aantal sessies kwam ik erachter dat ik bij mijn beide ouders nooit veiligheid heb kunnen vinden en me daarom zelf lange tijd onveilig en angstig heb gevoeld. 

In november ben ik bij een therapeut familieopstellingen gaan doen.

Ik vond het zo leuk en interessant dat ik me als representant heb aangemeld. Ik neem nu dus regelmatig deel aan opstellingen.

Het is voor mij een fijn idee dat ik niet de enige ben met een heftig verleden en ik kom er ook achter dat het me

heel makkelijk af gaat me open te stellen voor "het wetende veld".

Ik leer veel over mezelf en kan ook zeker veel brengen aan kennis naar de ander.

De verbinding voelt heel fijn. Ik kom erachter dat ik me heel lang erg eenzaam heb gevoeld in mijn "anders zijn".

En daarmee bedoel ik dan zowel mijn verleden als mijn interesse en kennis van het spirituele...

 

Het werk

Toen ik in 2018 besloot om mijn praktijk over een andere boeg te gooien, liep het niet meteen storm.

Ik had nog wat echte "schoonheidsspecialistklanten", maar ten tijde van corona vielen die bijna allemaal weg.

Ik voelde dat ik het enorm miste om les te geven.

Ik wilde eigenlijk het liefst mijn kennis delen over spirituele zaken.

Maar hoe dan?

In de coronatijd zou ik eigenlijk yogales gaan geven, ter vervanging van zwangerschapsverlof.

Ik doe namelijk zelf al ruim 20 jaar aan yoga en heb ook diverse yogareizen gemaakt. Maar helaas ging, vanwege de lockdown, dit lesgeven niet door...

 

Ik vond de coronatijd trouwens echt super vervelend. Ik voelde me boos op de wereld en in de gevangenis omdat niks mocht...

Vanwege de teleurstelling van het niet kunnen lesgeven, besloot ik te gaan solliciteren op allerlei banen, want ik geloofde niet meer in mijn praktijk.

Via allerlei baantjes die niet bij me pasten, kwam ik tot de conclusie dat ik toch echt voor mijn werk in de praktijk wilde gaan.

Ik heb zelfs gesprekken bij het UWV gevoerd om tot dit besluit te komen.

 

Toen kreeg ik een mooie kans via een goede vriendin....

Ik kon toch yogales gaan geven! In Beek en Donk zochten ze iemand! 

Ik heb de kans met beide handen aangepakt en vind het nog steeds heel fijn.

Maar ook daar kreeg ik een uitdaging op mijn pad om voor mezelf te gaan staan:

want in het begin van het lesgeven is 2/3 van de mensen afgehaakt...

Onlangs ben ik begonnen met spirituele kennis te delen en dat voelt super. Vooral omdat het gewaardeerd wordt.

 

Heel recent  heb ik besloten dat ik meer wil weten over de Aartsengelen. Daarom doe ik nu een online cursus over deze Engelen om te kijken wat hun rol is in mijn leven.

Sinds ik klein ben, ben ik al gefascineerd door Engelen. Onze kinderen zijn zelfs in hun tweede naam, naar de Aartsengelen vernoemd.

Ik heb ook een tarotopleiding gedaan en bezit veel Engelenkaarten...

Maar vond het altijd te spannend om deze kennis te delen. 

Nu durf ik dat eindelijk wel...

 

 

Tot slot

Nu je in grote lijnen hebt kunnen lezen hoe mijn levenspad is gegaan van kind tot volwassenheid, kun je misschien een beter beeld vormen van wie ik ben en invoelen of ik de juiste persoon ben om jou inzichten te geven...

 

Ik wil je heel graag een stap verder helpen op je pad van bewustwording omdat ik geloof dat hoe beter jij jezelf kent en hoe beter je weet wat jij graag wilt of fijn vindt in het leven, hoe gelukkiger je je leven kunt leiden en vorm geven...

 

Wees welkom!

 

Liefs Blanche